Bestaat de Italiaanse keuken?

De meest recepten en gebruiken in Italië zijn meer aan de streek gebonden dan aan het land. De risotto´s in het noorden, en de pasta´s meer zuidelijk. Van de ´speck´ in Alto Adige via de polenta van Venetië, de strangozzi met romige truffelsaus in Umbrië via de lichtvoetige pasta´s met vis in Campania naar de couscous met vis in Sicilië. Je zou dus eigenlijk van meerdere keukens moeten spreken die onderling meer verschillen dan bijvoorbeeld de keukens van Nederland en Duitsland.

Toch is er ook heel veel dat de keukens van Italië bindt. De voorkeur voor producten uit de eigen omgeving. En de voorkeur voor seizoensproducten. Dat zijn de twee zaken die je in elke regio terugziet. Op die focus op de eigen omgeving, spottend weleens ´campanilisimo´ (gericht op de eigen klokkentoren) genoemd, is regelmatig veel kritiek. Italianen zouden niet openstaan voor de keukens van anderen. En inderdaad het aantal Chinese restaurants, McDonaldsen en shoarmatenten is in Italie beduidend lager dan in de meeste landen. Ook in de serie Jamie´s Italië was er kritiek op het feit dat de recepten uit één streek vijftig kilometer verderop als onzinnig bestempeld werden.

Maar vanuit het milieu aspect gezien is dat ´campanilisimo´ zo gek nog niet. Producten uit de eigen streek, dus minder kilometers, dat is altijd beter voor het milieu dan de uit Egypte ingevlogen sperciebonen. Of het Argentijnse rundvlees. En seizoensproducten zijn niet alleen lekkerder, maar vragen ook minder energie om te kweken.

De Italiaanse keuken bestaat dan misschien niet in de recepten, die regio gebonden zijn, maar bestaat zeer zeker wel in de filosfie: goede producten, uit de eigen streek, en van het seizoen. En natuurlijk op een voorbeeldige manier klaargemaakt.

En gelukkig is die filosofie ook bij ons toepasbaar. Met goede kwaliteit groenten, fruit en vlees uit de eigen omgeving en van het seizoen. Met als enig compromis natuurlijk wel de risottorijst of de pasta uit Italië.